awest. łac. po słowie: grec. oikon-de, w 16. w. używane),

awest. łac. po słowie: grec. oikon-de, w 16. w. używane), dobrodziej i do­ 'do mieszkania', awest. waesmen - da,broczyńca, dobrodziejstwo, udobrzyć łac. en-do, in-du (stąd indygienat, (ziemię), udobruchać; dobrorzeczeńimperator z indu-perator, a stąd stwo, 'błogosławieństwo'; dobroimperjum, imperjal). myślny; i w licznych imionach, Dó­ dob', 'dobry', u nas już tylko br oniega i i . ; dobrochna dla 'gera­ w imionach, Dobieslatv, Dobiegniew; nium' r. 1472 (częste jako imię), do- doić — dom 92 D bropan dla 'szczyru' w IG. w.,a do- słowo rodzime i ruskie (cerk. dola brownik dla 'maruny' (dla ich po­ i doi, 'dział'), i urobione odeń żytku). Prasłowo, przyrostkiem -r odolełi i odeleti (w psałterzach od dob- (a okazuje się i odmiana deb- po cerk. ciągle się obie postaci mie­ narzeczach, w cerk. i łuż., derje szają), 'zwyciężyć' (właściwie 'wyz debrje = dobrje, podobnie jak obokdołać komu'), do pospolitych wyra­ debel, 'wielki', czego sami już nie zów należą: rus. odolet\ serb. odo­ mamy, okazuje się i dobof); łac. faber (co łełi i nadołełi, czes. odołati, mio­ z * dhabro = 'dobro', powstało), tali, zdołali (= nasze z ł), nezdołny, 'rzemieślnik, twórca, kowal*, fabrê, 'nieprzemożony'. Doła i dolać do zręcznie', fabrica, 'sztuka', 'budowa', tego pnia, do którego i dział, bo 'zręczność' (stąd nasza fabryka, fa­ dola właściwie 'udział', gdy dołać, brykować, fabrykant), ormiańs. da- 'zwalczać', 'zwyciężać', znaczniej się brin,'kowal'. Dziś »dobra« używamy oddala. Inni dzielą dolę od działu. tylko w 1 mn, »dobra ziemskie«, Litew. dalis, 'dział', 'dola', dalyłi. i pokpiwamy z żyda, co nas na 'dzielić'. swoje dobro ('sein Gut') zaprasza, do lik, p. lik. ale w 14 i 15. w tak stale mó­ dćł, z dołu, dołek (załamania, 'leguwiono: »siedząc na jego dobrze*, mina'), dolny, dolina, x>adót (pła­ r. 1389, »na swem dobrze, ani na czu), podołek (szaty); prasłowo; królewie drodze«, r. 1397; »dobro­ wszędzie samo; cerk. dole, 'na wolna droga«, 'gościniec publiczny'. dole', dołu, 'na dół' (nadołny, dawny doić, wydój albo udój, dojki; dziś przymiotnik), rus. Podole, dołoj tylko o zwierzętach; do 16. wieku ('precz!','na dół!'), czes. duoł, duolek i o ludziach, oddojony, 'karmiony',(ale dołek o 'leguminie'), łuż. dele, doić, -karmić (piersią)', dójka, 'mamka', 'nadół'. niedociągnięcie w lit., zato w niem. jak w cerk. doili ca, serb. słowień. bogato zastąpione: gock. dal, niem. dojnica, bułg czes dojka, 'mamka'. Thal, 'dolina', dolno-niem. dcd, 'na Prasłowo; cerk. doiti; od tęgo pnia dół', Tiille, 'tuleja', nazwa pociechy (p.) w innych języ­ dołęka, dziś nieznane, »dołękę kach i kobiet, t. j . 'dojących', łac. czego mieć«, 'dostatecznie', w 17. femina z całym korowodem własnych wieku; niedołęga, zamiast niedołęka urobień; grec. thē?y$, 'żeński', łac. 'niesposobny'; p. łączyć. filius, syn', również licznie zastą­ dołman, dawniej dołoman i do­